سلام خدای خوب و دوست داشتنی ام:
میدانی از وقتی از آسمان و آغوش قرب ِ تو، عریان و گریان با کولبار ِ سنگین ِ مسئولیت به این برزخ فرود آمدم و زنجیری ِ زندان ِ زمین شدم، از درد ِ دوری و داد ِ بی تو ماندن، بی دود و عود میسوزم؟
با پری شکسته، پیرهن ِ پاک پرهیز را یافتم و بر تن کردم .
و به لطفت میانه ی عقل و دل را برگفتم.
آری، میتوان در نهایت نیز آغاز شد ...!
میتوان بعد از هبوط و سقوط، صعود نمود ...!
محبوبم:
بیاموز و یاریم ده تا همه ی هستیم را -- شیره ی جانم را، در جام ِ جمله و جرعه ای نور بریزم و بر تشنگانت در این کویر سوزان بنوشانم و آنها را از عطش ِ عشق ِ تو سیراب سازم.
همدل و همدردشان باشم، چرا که در خمیره ی هر انسانی روح ِ تو خانه گزیده.
پس همه را دوست خواهم داشت حتی اگر مرا دوست نمیدارند، یا روزی مرا شکستند و روحم را سخت آزردند. بعد از این به تو سو گند که نه برنجم و نه برنجانم.
عزیزترینم:
میدانم که تنها با ریسمان ِ مهر میتوان به آغوشت بازگشت.
آموخته ام: برای پشت سز گذاشتن ِ عرش و رسیدن به تو باید به خلقت برسم و مرام و مکتبم عشق خواهد بود و ایثار.
پس مهر میورزم و مرحم میشوم بر قلبهای غمگین و شکسته و خسته، چراغ میشم بر جاده تاریک و سوسوی امید بر هر زندانی ِ سیاهی ...
تشنگان را آب میدهم نه آدرس، مردم را به مطلوب میرسانم و نه مطلب.
آسمان و زمین را آبستن ِ عطر عشق خواهم کرد و آنچه خواهم شد که روزی عاشقانه بر من بنگری و ببالی و بگویی: آفرین بر تو نیکوترین خلقت ِ من.
و ملائک، روزی راز ِ تکریم ی مرا درمیابند.
اکنون ای محبوب ِ من، من در این محمل کمر همت بر حمل ِ این کوه ی امانت بسته ام؛
یا میشکنم یا میشکفم.
آرامش ِ لحظه هایم،
من در رویای مرگ و برخواستن از خواب ِ دنیا، و تولد در آغوش ِ مهر ِ تو ام،
مرا خواهی پذیرفت ...؟؟؟
You Now What My Little Alice?!l
دلم میخواس اسم ِ این وبلاگ ُ پارادایم بذارم.
نذاشتم چرا؟!!!
